FNV KIEM wil nu geen Comfortabele cao

Vakbond FNV KIEM vindt dat werkgevers te vaak de CAO niet respecteren en durven de stap naar een Comfortabele CAO niet te zetten.

De Comfortabele CAO is een lang gekoesterde wens van zowel werkgevers als van vakbonden, maar FNV KIEM durft die stap op dit moment niet te zetten, schrijft Bernard van Iren (foto) aan het KVGO. ‘Men is zeker geen tegenstander van vernieuwing van de CAO, heeft men oog voor de diversiteit in de bedrijfstak en hebben ook werknemers in meerdere mate behoefte aan maatwerk. Echter de afgelopen jaren is men (helaas) het geloof en vertrouwen kwijt geraakt dat werkgevers de volwassen arbeidsrelatie respecteren, hetgeen essentieel is voor het doen laten slagen van deze cao. Met grote regelmaat worden wij met name de laatste jaren geconfronteerd met werkgevers die de CAO niet naleven, regelingen in het bedrijf invoeren na summier of, erger nog, zonder enig overleg met werknemers. Daarnaast worden wensen van werknemers met regelmaat zonder enig overleg genegeerd. Ook de gebleken onmogelijkheid van het fiscaal vriendelijk sparen middels een persoonlijk budget, heeft bijgedragen in het besluit om nu niet tot brede invoering over te gaan.’

Sigaar uit eigen doos

Ook de door de werkgevers voorgestelde ‘arbeidskostenneutraliteit’ wordt door FNV KIEM afgewezen, zo blijkt uit de brief. ‘Uw voorstellen leiden tot een voor onze leden onaanvaardbare verslechtering, ook als hier een (evenredige) loonsverhoging tegenover staat. M.a.w. de door u gewenste arbeidskostenneutraliteit is geen optie en wordt tevens door onze leden ervaren als de bekende sigaar uit eigen doos. Men wil een fatsoenlijke loonsverhoging die in verhouding staat tot de inflatie van het afgelopen jaar, dit jaar, als ook de komende jaren. De algemene tendens is dat men de afgelopen jaren al genoeg heeft ingeleverd op de inflatie.’

80/90/100 regel

Van Iren besluit met de 80/90/100-regel. ‘De leden zijn zeer te spreken over de door de bonden voorgestelde uitbreiding van de huidige 80/90/100 regel. Iedereen heeft wel iemand in zijn/haar omgeving die mantelzorg behoeft, maar deze nu door tijdgebrek ontbeert. Dit probleem wordt alleen maar groter naarmate de overheid zich verder terugtrekt van deze taak. Ook de mogelijkheid om een klein stapje terug te kunnen doen op een bepaalde leeftijd, vindt men zeer belangrijk, zo ook de bijdrage aan de duurzame inzetbaarheid voor de werknemer middels deze regeling. Hier moet de cao meer mogelijkheden voor bieden, deze regeling zou een flinke stap in de goede richting zijn. Tevens heeft een dergelijke maatregel een positieve uitwerking op de werkgelegenheid in de bedrijfstak.’